Ni vještačka inteligencija ne može skapirati vratolomije DPS-a

Piše: Rajka Raičević

Na društvenim mrežama ovih dana izlaze sjećanja koja se vezuju za dva važna momenta u Crnoj Gori. Oba se dešavaju iste godine. U martu 2020. Oba imaju refleksiju crnogorskog licemjerstva najglasnijih u javnom prostoru. To su oni što su u 20 h tapšali s terasa u vrijeme kovida i istovremeno ćutali što su oni koji su nam krojili kapu kroz Nacionalno koordinaciono tijelo za kovid kršili odluke samog NKT-a nemilice. To su oni kojima su smetale litije i građanska neposlušnost širom Crne Gore. Predstavnici režimskih stranaka, nevladinih organizacija, medija…jednom riječju podržavaoci lika i djela Mila Đukanovića kroz razne vremenske etape. Istorijat tih crnogorskih litija i njihova veličanstvenost nadvladala je granice Crne Gore. Samo nikada nije uspjela da probije granice u glavama pojedinaca. Tako su se „uspavane“ glave na sve što je radio DPS decenijama, „probudile“ nakon smjene režima DPS-a. I nekontrolisano, opet na društvenim mrežama, pokazali koliko su u tom spavajućem modu se dobro ofajdili i zašto ni nakon skoro pet godina ne mogu s tom činjenicom da se pomire. Razlog za ovakve pojedince u našem društvu i u okruženju, naravno, bio je i ostao interes. I danas se oni dobro snalaze. Naučili sistem i srodili se s prilagođavanjem. Onda dođe 15. mart i veliki protest u Beogradu. Probudili se crnogorski tigrovi, uspavani zmajevi koji nijesu registrovali brojna nepočinstva koja su se događala u i po Crnoj Gori. Izginuše s podrškom protestima u toj tako mrskoj Srbiji u koju idu da se liječe ili provode, dok dnevne frustracije na domaćem terenu liječe optužujući Beograd za sve što se dešava u Podgorici.

Jedan od klasičnih primjera je bivši gradonačelnik Podgorice Ivan Vuković. Za vrijeme kovida kršio je mjere iako je bio član Nacionalnog koordinacionog tijela. Beograd mu je te 2020. godine bio kriv za sve i svašta. Litije i slobodno izražavanje mišljenja građana koji su na najveći demokratski način iskazali građansku neposlušnost kroz masovne proteste protiv odluka vlasti. Sada, Vuković, zaboravljajući na mrski Beograd iz lične perspektive, podržava studentske proteste. Ushićen, jednako kao i mnogi u Crnoj Gori koji očima nijesu mogli gledati proteste, a sve koji su na ulicama iskazivali bunt nazivali pogrdnim imenima ne štedeći epitete da ih što više ocrne.

„Nadam se da, kada opet budem u Srbiji, to neće biti država u kojoj se ljudi privode zbog objava na društvenim mrežama. PS – uvijek uz studente“, napisao je Vuković na Iksu nakon što mu je Srbija u subotu na godinu zabranila ulazak u tu zemlju.

To je isti onaj gradonačelnik Podgorice čija partija je dok je bila na vlasti privodila građane koji su na društvenim mrežama iskazivali neslaganje s ponašanjem upravo Vukovićeve vlasti.
Masovnost na ulicama Podgorice i širom Crne Gore Ivanu Vukoviću je 2020. godine izrazito smetala. Govorio je da da je „nesporno da je jedan broj učesnika vođen vjerskim motivima, jedan socijalno-ekonomskim, jedan čine ljudi sa političke margine“, te da nema dilemu da je „dominantan motiv želja da Crne Gore kao što danas postoji ne bude. To je jedan antidržavni sentiment koji ti ljudi ne kriju, a još ga manje kriju oni koji vode te ljude“.

I opet u prvi plan ispliva licemjernost onih koji ne vide problem u svom dvorištu, ali u komšijskom i te kako znaju, ne samo šta se događa, nego kako to i riješiti. Tako crnogorski „revolucionari“ brinu tuđu brigu, naročito na društvenim mrežama. Valjda je bezbolnije, ali i isplativije. Tako su uspjeli da zbune i vještačku inteligenciju sa svojim rolerkosterovskim mišljenjima. AI još ne može da se pohvata s vremenskim odrednicama i teško bi bilo ukucati pojmove kao što su revolucionari za dešavanja sa strane, a ćutolozi za dešavanja na domaćem terenu. AI, bez obzira na broj unaprijeđenih verzija, teško to može da poveže u jedan opis. Ne ide to zajedno. U normalnom svijetu. U crnogorskoj zbilji i te kako prolazi. I fino se naplaćuje. Makar dok još ima grantova.